Teatry Tańca

Kuncyfuna

Co sądzicie o tym rodzaju sztuki?

Draco Maleficium

Chyba wiem, co zainspirowało naszą kochaną adminkę do poruszenia tego tematu Wink

A tak na poważnie, to wczoraj w Olsztynie - w ramach Lata Artystycznego - na starówce wystąpił Polski Teatr Tańca z Poznania. Na staromiejskim rynku pokazali spektakl "Walk@ karnawału z postem". Wielbicielom teatru chyba nie trzeba przedstawiać tej grupy - obok kieleckiego mają opinię najlepszego teatru tańca w Polsce. Widowisko było za darmo, więc na ryneczku zebrał się spory tłumek, w tym i my. I naprawdę warto było! Świetnie pomyślane przedstawienie, rozgrywające się na czterech scenach, między którymi stłoczono widzów - na każdej scenie tancerze (grupkami, w duetach, solo) tańcem ilustrowali któryś z Siedmiu Grzechów Głównych, a pomiędzy nimi kroczył na szczudłach Mistrz Ceremonii, niekiedy rozpoczynając jakąś krótką litanię o grzechu, niekiedy nazywając głośno któryś z prezentowanych grzechów. Kostiumy, gra aktorska i przede wszystkim artyzm i zdolności tancerzy - to wszystko robiło niesamowite wrażenie. Potem wszystkie sceny złączono w coś na kształt wybiegu i odbyło się coś na wzór namaszczenia popiołem, żeby potem Mistrz rozpoczął licytację - co wolimy? Post czy karnawał, karnawał czy post? Licytacja się rozpoczęła, wśród olsztyńskich widzów wygrał karnawał. No to zabawa się zaczyna... Błazeństwo, szaleństwo, konfetti, cekiny i brokat, a w tym wszystkim niesamowita ironia i pewnego rodzaju smutek, pustka... Koniec karnawału. Na scenie zjawia się dwóch tancerzy na wzrór kapłanów, środkiem kroczy Mistrz Ceremonii, cisza, pusto, i tylko dwóch niedobitków próbuje udawać, że zabawa dalej trwa, że to wszystko ma jakiś sens i że na smutek można nie zwracać uwagi, tylko bawić się, bawić, bawić...

Przepiękny spektakl. Naprawdę byłam pod wielkim wrażeniem. I w piątek na pewno wybiorę się na pokaz Kieleckiego Teatru Tańca, bo ta forma sztuki ogromnie cieszy moje oczy i zmysł estetyczny, a w dodatku dysponuje ogromną siłą rażenia - opowiadania historii ludzkim ciałem. Coś pięknego. Naprawdę polecam.

Kuncyfuna

Jak zawsze, po recenzji Draco ja nie mam co się odzywać Smile

Rzeczywiście było cudownie. Pomijam to, że uwielbiam oglądać jak ktoś tańczy, to w ogóle to zgranie między partnerami było niesamowite. Każdy ruch mieli przemyślany. Do tego byli świetni aktorsko. Bardzo podobały mi się kostiumy, które tak naprawdę były bardzo proste. Albo jakieś porozcinane jeansy, albo bluzka i na to gorset, albo zwykłe bluzy. No poza jednym z tancerzy (tym, który najbardziej mi się podobał), bo on miał do bluzki doszyte pióra na rękawach. Świetnie to wyglądało. Mimo wszystko muszę przyznać, że to dość oryginalny rodzaj sztuki, ale naprawdę piękny i warty obejrzenia.

czarownica

Bywam czasem na spektaklach trójmiejskiego teatru tańca Dada von Bzdulov. Mimo że to takie inne i niekonwencjonalne, i po pierwszym razie nie byłam do tego do końca przekonana, to z czasem się bardzo przekonałam do tej grupy i do takiego typu sztuki Smile

Co więcej, zaczęły mnie fascynować izolacje w tańcu Smile

Lubię, naprawdę Smile

Kuncyfuna

[link widoczny dla zalogowanych] w niedzielę o 21:15 w TVP2 film z udziałem Kieleckiego Teatru Tańca.

Findurka · Wysłany: Sob 22:12, 07 Mar 2009 Temat postu:

Byłam dziś na dwóch solowych spektaklach teatru Amareya i naprawdę nie wiem, co o tym wszystkim sądzić. Pierwszy (Faceless) do mnie nie dotarł: może dlatego, że nie umiałam wyłączyć myślenia. Drugi (Tribute to J.S.) wydaje mi się lepszy, ale nie wiem, czy to dlatego, że był lepszy, czy dlatego, że był drugi i zdążyłam się nieco oswoić z formą. Może to jeszcze ogarnę Wink

Kuncyfuna

Obiecałam Findurce, że coś naskrobię... Wprawdzie cierpię na totalny brak weny i obecnie mam kłopot ze składaniem pojedynczych zdań. Jednak obawiam się linczu, więc... Rolling Eyes

We wtorek byłyśmy z Draco i Goldi na spektaklu "Komeda-sextet" w wykonaniu Polskiego Teatru Tańca z Poznania. Jak zdążyłam dowiedzieć się jeszcze przed spektaklem, miał być to spektakl bez żadnej fabuły. Ot, kilka połączonych ze sobą etiud tanecznych do muzyki Krzysztofa Komedy.
Zaczęło się mało ciekawie: szatniarze kierowali ludzi do foyer - tam miał się zacząć spektakl. Od razu doszłyśmy do wniosku, że nie ma się co pchać - jaraczowe foyer jest tak malutkie, a ludzi było tyle, że nie miałyśmy najmniejszej szansy, żeby zobaczyć cokolwiek. Zresztą wydaje mi się, że w końcu sami zrezygnowali z tego pomysłu, bo spektakl rozpoczął się z półgodzinnym opóźnieniem, a we foyer żadnych dźwięków nie było słychać.
Sam spektakl rozbudził we mnie dość mieszane uczucia (na początku te negatywne, żeby zakończyć optymistycznie Smile

). Bardzo nie podobał mi się pewien powtarzający się cały czas motyw. Otóż, tancerze chodzili i tańczyli z tabliczkami przedstawiającymi np. twarz, fragment sukienki, koszulę z krawatem. Machali tabliczkami kłaniali się, po czym na scenę zapraszali osobę, która wyglądała / była ubrana w rzeczy rodem z danej tabliczki. Owe osoby kłaniały się chwilę, uśmiechały / machały po czym schodziły ze sceny. W momencie "prezentacji" rozlegały się oklaski i wiwaty puszczane z taśmy. Pomysł moim zdaniem nietrafiony z dwóch prostych powodów (chociaż pewnie znalazłoby się ich więcej): po pierwsze, na scenę wychodziły zapewne jakieś elity, czy vipy (tego nie trudno się domyślić), jednak "przeciętny widz" (jak my) nie wiedział kim jest ta osoba, dlaczego akurat ona wychodzi... no i po co. Drugim powodem jest to, że widownia była w niemałej konsternacji: nikt nie był pewny, czy klaskać bo to ktoś ważny / bo wypada, czy oklaski z taśmy to tylko taki chwyt teatralny z niewiadomym przesłaniem... Wobec tego, nie dość że sam ten motyw był nudny i nieciekawy, to jeszcze wśród widowni dało się wyczuć spory niepokój i konsternację.
Kolejna rzecz, która bardzo mi się nie podobała to oklaski. Na scenę wyszła jakaś pani w wieku dojrzałym. Mniej lub bardziej inteligentny przeciętny człowiek domyśliłby się, że jest to ktoś związany z tą sztuką i dla niej ważny, na moje oko pani choreograf. To nie było tragedią.. Smile

Gorzej, że po pierwsze nikt tej pani nie przedstawił, więc ludzie niezbyt domyślni nawet nie wiedzieli kogo i za co oklaskują. Ponadto owa pani dziwnie się uśmiechała, podskakiwała, "zabawnie pląsała". W ogóle czuła się bardzo swojsko, jak w gronie przyjaciół. Wobec czego (jak to Draco ładnie określiła po spektaklu), można było się poczuć jak na jakiejś elitarnej imprezie, na której nikogo się nie zna. No ale mówię.. to moje odczucia, bo byłam tym "szarym widzem niezorientowanym w temacie". Koleżanka z klasy, która też na tym była, mówiła że np. pan koło niej zaśmiewał się do łez, podczas wychodzenia na scenę tych różnych ludzi, także no.
Jeśli chodzi o pozytywy: tancerze. Niektórzy tańczyli naprawdę prześlicznie. Wszyscy ludzie obecni na scenie byli podzieleni na trzy grupy: soliści (każdy po jednej solówce), Ci z tabliczkami (występowali po każdym soliście i denerwowali publiczność Smile

) oraz duet, który również przeplatał występy solistów. Pierwsza dziewczyna tańcząca solówkę może nie zachwyciła jakoś specjalnie, ale dalej z każdą kolejną osobą byłam coraz bardziej zachwycona. Największe brawa należą się dziewczynie w krótkich białych spodenkach*. No i duet... Byli po prostu niesamowici! Tańczyli naprawdę przepięknie, patrzyłam na nich z zapartym tchem. Dla obejrzenia ich występów warto było iść na ten spektakl ..mimo tego, że obcisłe gatki u panów to istne zło!.
Kolejna rzecz, która mi się podobała, to finał do kołysanki z "Dziecka Rosemary". Ta melodia w połączeniu z choreografią robiła naprawdę niesamowite wrażenie i lekko wbiła mnie w fotel.

Ogólnie mówiąc, osobiście wyrzuciłabym wszystkie dziwne wstawki z dziwnymi ludźmi, dziwnymi tabliczkami oraz dziwnymi owacjami puszczanymi z płyty (pomijając to, że oklaski końcowe też puścili z taśmy xD). Same sceny taneczne były naprawdę śliczne i na wysokim poziomie. Chętnie obejrzałabym je jeszcze raz, ale już bez tej całej otoczki.

* tutaj jest trailer spektaklu - fragmenty taneczne (na szczęście tabliczki oszczędzili). http://www.youtube.com/watch?v=JkNDG4UVxH4