Sen Nocy Letniej

sasza reznikow

dzien dobry wszystkim:) Smile

bardzo mi milo czytac to wszystko co piszecie o Snie:)

Kuncyfuna

Oo... dzień dobry Smile

Jak miło... Smile

(...i teraz zapewne wszyscy zaczną przeczesywać ten temat w celu edytowania swoich postów... Razz

)

sasza reznikow

tez mi bardzo milo:) Smile

wlasnie dzis wracam do Gdyni i zapraszam na Lalke:) Smile

:)bo juz niedlugo:)

margo

Zaległa relacja z 23.01 i 24.01.

Zacznę od pytania, bo Kunc chciała podyskutować: jak interpretujecie pierwszą scenę, z Hipolitą i Tezeuszem? Jak dla mnie oni się wcześniej kochali, zaręczyli się z miłości, ale poważnie się pokłócili. Mają się ze sobą skonfrontować, może Tezeusz chce nawet coś wyjaśnić, czy przeprosić, ale widzi, że ukochana odpycha go ze wstrętem. Wzbiera w nim wściekłość, wracają wszelkie urazy, w końcu rzuca się na kobietę. Rzuca. Nie powiem, że gwałci, bo to niszczy moją piękną i romantyczną koncepcję spektaklu i w ogóle świata Razz

Poza tym wydaje mi się, że Tezeusz i Hipolita są jednak bardzo ściśle związani z Tytanią i Oberonem, można te dwie pary traktować jako zupełnie równoległe, patrzeć na nie, jakby jedna, baśniowa, była odbiciem tej drugiej, rzeczywistej. Wtedy wszystko łączyłoby się w zgrabną całość: królewska para, dwójka ludzi/elfów? sprawiających wrażenie doskonale dobranych przeżywa jakiś konflikt, ich związek niemal się rozpada, wywijają sobie parę świństw, ale na szczęście w końcu się godzą i śpiewają razem śliczną piosenkę w białych ubraniach. Jakie to ładne, prawda? Nie to co Kuncowe zdobywanie kobiet gwałtem Razz

I chyba tyle na temat pierwszej sceny. Filostrates ma wielkie stopy i to wszystko co można o nim powiedzieć (Puk ma mniejsze. Naprawdę. Mazi gra całym ciałem xD).

Scena z Egeuszem wydawała mi się chyba najostrzejsza z całości (i najdziwniejsza. Pojawiające się znikąd telefony, walizki i fotele kinowe są normalne). Co prawda dalej też nie brakuje mocnych uderzeń, ale jednak w trakcie spektaklu sprawia to inne wrażenie, niż na samym początku. W sobotę, kiedy nie byłam jeszcze na to przygotowana, miałam więc pewne problemy z wbiciem się w klimat. Pomijając jednak stronę muzyczną - aktorsko niemal wszyscy są rewelacyjni. Szczególne brawa należą się Kocurkowi, za jego genialną mimikę, którą komentuje każde usłyszane czy wypowiedziane słowo, wspaniale oddając wzburzenie, wściekłość, determinację, bezradność, i jeszcze całą gamę innych uczuć. Ciężko oderwać wzrok. Jeśli już jednak dokonamy tej sztuki i spojrzymy na drugą stronę sceny, to mamy ciekawy kontrast w postaci Radka Elisa zachowującego kamienną twarz niezależnie od okoliczności Razz

Pewnie normalnie nie zwróciłabym uwagi na ten niewielki arsenał min i uznała, że Demetriusz po prostu jest sztywniakiem, ale niestety (co ja mówię, stety!) pozostali aktorzy w tej scenie dają niesamowity popis umiejętności, więc Elis wypada przy nich bledziutko. Jeśli jego postać ma wtedy sprawiać wrażenie beznamiętnego gbura ( Razz

), to może dałoby się to troszkę bardziej zaakcentować…
Hermia świetnie łączy rozpacz i strach z uporem, widać, że jest przerażona, ale nie ugnie się i nie postąpi zgodnie z wolą ojca. I nic dziwnego, bo to straszny parszywiec! Naprawdę, Egeusz był wspaniały, znielubiłam go od pierwszego wejrzenia. Nie dopatrywałam się u niego żadnych wahań, jak Kunc, po prostu był podłym draniem gotowym uśmiercić własną córkę, bo ośmiela się mu sprzeciwiać, kropka. Przez drżenie z wściekłości i miny wyglądał na najgorszego łotra pod słońcem. Hipolita natomiast wyraźnie solidaryzowała się z Hermią, cały czas patrzyła wzrokiem pełnym smutku i współczucia, przy czym sprawiała wrażenie, jakby musiała mocno zaciskać zęby, żeby zaraz nie wybuchnąć i czegoś nie zrobić. Szczerze mówiąc na scenie działo się tyle, że na Tezeusza już nie dałam rady zwrócić większej uwagi, więc pamiętam tylko, że był wredny. Straszy dziewczynę klasztorem, a kiedy się już zgodzi zostać mniszką, to zmienia front i postanawia ją w ogóle zabić, czy jakoś tak.

Zawsze wydawało mi się, że Lizander musi być jakiś lekko niedorobiony, skoro w "Cóż ci to, miła" się dziwi nieszczególnemu nastrojowi ukochanej – heloł, mają zamiar ją zabić za to, że chce z tobą być, głupku Razz

W spektaklu jednak ta scena wydała mi się najzupełniej sensowna. Lizander, pomimo, iż sam jest przerażony wyrokiem stara się zachowywać, jakby nie dopuszczał do siebie myśli, że coś może pójść nie tak, czy wręcz udawał, że cała sytuacja nie miała miejsca, aby pocieszyć i podnieść na duchu Hermię. Dziewczyna też stara się jakoś trzymać, choć jest jeszcze bardziej zatrwożona, i tak się zaczynają wzajemnie pocieszać i uspokajać. To wszystko ma w sobie niesamowity ładunek czułości i intymności, co zresztą doskonale podkreśla choreografia (wyobrażacie sobie tak się turlać, przewracać do tyłu, czy choćby przechylać w bok trzymając się za ręce z kimś, do kogo nie macie absolutnego zaufania?). Jagoda i Michał śpiewają i wyglądaj pięknie, magiczna scena.

Na pierwszym spektaklu Kocur nie do końca podobał mi się w scenie planowania ucieczki. Wygląda na takiego napaleńca, który myśli raczej o tym, co będzie wyprawiał w noc poślubną, a nie, że trzeba uciekać i ratować narzeczoną. W niedzielę już poskromił swoje żądze i było ok Razz

A Jagoda słodko tupie nóżkami Smile

W ogóle fajnie wyglądają te podskoki.

"Piękna Heleno" było cudowne, nie spodziewałam się, że Basia Kurdej ma taki przyjemny głos. Obie dziewczyny zresztą były świetne, widoczna była między nimi więź i to, że jednak stawiają swoją przyjaźń na pierwszym miejscu, a ich relacje nie są naznaczone zazdrością. Helena szczerze mówi Hermii, że chciałaby być równie piękna jak ona, a na końcu widać, że ciężko przyjmuje wiadomość o odejściu towarzyszki, zupełnie nie myśląc o Demetriuszu. Śliczne. W następnej scenie Basia też dobrze wypadła. Nie nudziłam, co czasem mi się zdarza, kiedy na scenie zostaje jedna osoba i śpiewa jakąś wolniejszą piosenkę Wink

"Fatalnego księżyca" bałam się chyba najbardziej, bo po jutubowych filmikach z Gdyni byłam zakochana w tej scenie, a w szczególności w Bognie Woźniak. Wiem, że wersję gdyńską i krakowsko-poznańską należy traktować właściwie jak zupełnie osobne spektakle, ale wiadomo, jak to wychodzi w praktyce Wink

Myślałam, że ciężko będzie mi przywyknąć do buszmeńskich Tytanii i Oberona, ale byli tak fajni, że nie miałam najmniejszych problemów. Ania Mierzwa bardzo miło tłukła po głowie Krzyśka, a Żabek Dance okazał się wcale nie być przereklamowany, mało tego, nikt nie wspominał, że towarzyszą mu takie świetne miny! Very Happy

Brzmieli obydwoje świetnie. Krótko mówiąc, zachwycili mnie zupełnie. Jeśli brakowało mi czegoś z gdyńskiej wersji, to chyba tylko piosenki Puka i Elfa poprzedzającej wejście Króla i Królowej, i okrzyków „z jednej strony wchodzi ze swoim orszakiem…”. Fantastyczna, udana scena, choć zupełnie różna od tej, do której byłam przyzwyczajona.

Fragment z Heleną i Demetriuszem też należał zawsze do moich ulubionych, wypadł w porządku, nie byłam zawiedziona. Basia była bardzo fajna, Radek przestał być taki niemrawy, jak na początku. W ogóle Elis się powoli rozkręcał i ze sceny na scenę był coraz lepszy, na obu spektaklach Smile

Oberon fantastycznie wygląda, jak go nie widać Very Happy

Uwielbiam Mazurka! Iskanie się, drapanie się, czy strzelenie w samego siebie albo zwisanie do góry nogami na królu i „Hm? Aha!” są po prostu boskie i już podczas pierwszego spektaklu cieszyłam się, że następnego dnia będę mogła znowu to obejrzeć Smile

Oburzenie na widok brutala, którego unika niewinne, ateńskie dziewczę są i przekonanie, z jakim to komentuje jest przeurocze. Ale brzydkie ziele Puk dostał. Mogli mu skombinować coś ładniejszego, niż złotą, wiklinową bombkę z czerwonym uchwytem.

Tytania świetnie wygina się podczas zasypiania i bardzo podoba mi się śpiew Krzyśka w tej scenie. Zresztą w ogóle wszyscy szczególnie lubią fragment ze łbami Kocura i Ża… żbika, nie? xD

Szczerze mówiąc Egeusz wyzwalał we mnie takie pokłady negatywnych uczuć w stosunku do swojej osoby, że myślałam, że nie polubię Reznikowa i żadne uszy mu nie pomogą w ocieplaniu swojego wizerunku. Na szczęście Spodek był tak pocieszny, że nie mogło być mowy o jakimkolwiek uprzedzaniu się, poza tym gdyby nie jasno i czytelnie napisane w programie nazwisko, można by mieć problemy z domyśleniem się, że te dwie postaci gra ten sam aktor. Jako Spodek Sasza jest kompletnym przeciwieństwem Egeusza, jego zagubienie i osamotnienie jest rozczulające Smile

Nie mówiąc o tym, jakim kunsztem się wykazuje w przedstawieniu rzemieślników! Sam udźwignąłby role i Pyrama, i Tyzbe! Och ach! Razz

W ogóle całkiem sprytnie został pokazany seks Spodka i Tytanii. Był naprawdę zabawny, ale nie nachalny i chyba najwięksi sztywniacy i obrońcy moralności na widowni nie mogli się czuć oburzeni.

Kuncu, ja wiem, że relacja jest niekompletna i że mnie już nie lubisz, ale bolą mnie plecy od ślęczenia nad klawiaturą, a czeka mnie jeszcze kupa roboty na historię. Skończę po sprawdzianie. Serio. Teraz wypiszę tylko od

Sceny z czerwonymi przedmiotami.

Na początku wspomnę o tym, jak niezwykle ucieszni są przemykający Oberon i Puk i jak bardzo ich uwielbiam, bo potem zapomnę. Otóż przemykający Oberon i Puk są niezwykle ucieszni i bardzo ich uwielbiam. No.

Podczas wieszania prania (oho, tam to tego czerwonego najwięcej) dziewczyny śpiewają bardzo ładnie, fragment z Jagodami wszystkim przypada do gustu prawie tak, jak łbowy Oberona, poza tym ta scena zmyślnie i fajnie podkreśla, że Hermia i Helena były prawdziwymi przyjaciółkami. I jaka miła odskocznia od „sceny głównej” Smile

Kino jest niezwykle rzewne, romantyczne, wzruszające i zapierające dech w piersiach. Czarownie wygląda Hermia, poruszająco Lizander (bardzo się człowiek rusza i trzęsie ze śmiechu, bardzo), nawet twarde i nieczułe serce Demetriusza zostaje skruszone i z wielkim przejęciem śledzi on… no, to, co tam śledzą. Nawet Helena, choć ma do wygłoszenia parę uwag, nie może nie poddać się ogólnej atmosferze i głos jej się trzęsie od szlochu… Cała czwórka wymiata, a i piąty Puk daje czadu!

Telefon – jednym słowem mistrzostwo! Kocurek w wersji boybandowej (próby dorwania się do zupy są jednak mniej urokliwe) jest dosłownie miażdżący, rozkłada na łopatki wczuwaniem się, natchnionymi minami i cudownie paskudnym popowym zaciąganiem. Wielkie brawa należą się też Jagodzie Stach, bo nie ustępuje mu ani na krok, również śpiewa z wielkim przejęciem, masą ozdobników i ogólnie jest zachwycająca Very Happy

Nawet nie podejmuję się wymieniania wszystkich smaczków z restauracyjnej sceny, bo jest ona w nie zbyt obfita. Uwielbiam wyrazy uznania panów („-brawo, maestro! – no, szacun”) pojawiające się jeszcze zanim wszyscy zasiadają do stołu. Basia niezmiernie wdzięcznie śpiewa „brońcie mnie przed nią…”, rozmawianie jej słowami o potrawie (o ile można tak nazwać klamerkę od bielizny) serwowanej przez Puka wychodzi genialnie (podobnie, jak zżeranie jej przez Kocura!), mordująca w zwolnieniu Helenę Jagoda jest świetna, podobnie jak gdy wychyla zawartość swego kieliszka i przyłącza się do wiwatów na cześć tańczącej na stole Basi (choć nie tak entuzjastycznie jak Lizander z „brawo, Hela!”). Znowu - wszyscy świetni, jedna z moich ulubionych scen.

Radek genialnie „wygłaszał” swoją walizkową kwestię, tak kiwał głową, że miałam wrażenie, że oglądam recytującego przedszkolaka Very Happy

W ogóle podkładanie panom głosów przez dziewczyny to świetny pomysł, ponoć w Krakowie tego nie było – ale musiało być nudno Razz

Na drugim spektaklu Kocur dziarskim susem przesadził dwie walizy na raz. Brawo brawo.

Scena z aparatami na pewno bardzo by mi się podobała, gdybym coś widziała przez te flesze xD
Całe „Więc odejdź prędzej” zresztą niezwykle przypadło mi do gustu. Niby zawsze lubiłam słuchać tego fragmentu, ale na żywo robi niesamowite wrażenie. Wokalizy Tytanii są świetne, disco fajne, Żabka i Mazurek wspaniale śpiewają, wprost uwielbiam fragment od „O, Królu Elfów, działajmy bez zwłoki…”, ale co mi się najbardziej podobało, to ryż. Poważnie. Taki deszcz białych ziarenek robi niesamowity klimat, zresztą symbolika ryżu też ma niebagatelny wpływ na odbiór całości.

„W ciemnym borze” jest przesympatyczne, bardzo podoba mi się głos Łukasza. Chyba nie zaznam ukojenia, dopóki nie usiądę w pierwszym rzędzie z lewej strony Razz

W ogóle to bardzo miła radosna, piosenka. Jednakowoż polecam zachowanie kamiennej twarzy, bo inaczej jeśli któryś elf nieuważnie machnie nóżką, to można oberwać ryżem w zęba, tak jak ja w sobotę xD

„Przedziwne rzeczy bają kochankowie” jest niesamowicie śliczne i nie umiem wyobrazić sobie wykonania lepszego, niż to, które mogłam oglądać. Żabek i Ania wyglądają razem tak naturalnie i uroczo, że można byłoby uwierzyć, że naprawdę są parą; wrażenie to tylko potęguje fakt, że grali zupełnie różnie na obu spektaklach. Cudownie wyglądali, jak deptali sobie po stopach, poprawiali włosy (szczególnie śmieszne było, jak Krzysiek zaczął coś kombinować z fryzurą Ani, a ona wzięła mu dwa loczki z tyłu i rozciągnęła na boki Razz

), rzucali ziarenkami ryżu, obejmowali się… To wszystko było bardzo czułe i ładne, ale bez migdalenia się, takie prawdziwe. Sama piosenka też jest przepiękna, a co dopiero w takim wykonaniu! Podoba mi się angielskie określenie light-hearted na takie rzeczy. Bardzo ciepłe, przyjemne, ale nie przesadnie rzewne. Jak dla mnie nawet nie specjalnie wzruszające. Po prostu, najnaturalniejsze i najładniejsze pod słońcem. Rozumiecie, o co mi chodzi, nie?

Cudna jest scena po podniesieniu ekranu z epicką sztuką rzemieślników. Choć ani razu nie udało mi się skupić na tekście przed tańcem, bo zbyt zajmowało mnie śledzenie ryżowych wojen Saszy i Kocura xD Później też dość ciężko się skupić, ze względu na siedzących na brzegu sceny aktorów. Przed Snem byłam trochę przerażona opowieściami Kunc, jak to cały zespół przewierca widzów na wskroś oczami i sztyletuje spojrzeniem, ale to jest niesamowicie miłe, kiedy tak można się do wszystkich pouśmiechać (oprócz Żabki i Mazurka, wbijają wzrok w przestrzeń, odnotowano! xD), przyjrzeć się, jak się jest Pauliną, to nawet oberwać ryżem xD…

Zawsze uwielbiałam „Pieśń Puka”, namiętnie słuchałam różnych wykonań Janusza Radka, a swego czasu nawet nie potrafiłam prawidłowo funkcjonować bez kilkukrotnego posłuchania tego utworu. Wykonanie Łukasza nie pozostawia nic do życzenia, kocham je i mogłabym słuchać w nieskończoność. Ta krótka rekomendacja musi wystarczyć, bo aż mi głupio nadużywać tu superlatyw, które nawciskałam już wcześniej, a mam ubogi zasób słów, więc nowych nie wymyślę Wink

Mogę jeszcze dodać co najwyżej, że podczas „Pieśni” się bardzo popłakałam, a to mi się rzadko zdarza. No, zwierzyłam się.

Teraz tak bardziej ogólnie:

Zupełnie nie przeszkadzał mi brak scenografii. Lubię proste dekoracje, acz nie sądziłam, że pięć świecących kijków mi wystarczy, ale okazało się, że to w sam raz. Nic więcej nie było potrzebne. Świetnie oglądało się spektakl na jednolicie czarnym tle i momentami irytowały mnie nawet te okręgowe światła Smile

Kostiumy są piękne! Już na zdjęciach szalenie mi się podobały, a i na żywo sprawdziły się doskonale. Niby lekko futurystyczne, niby tradycyjne i nierzucające się w oczy, a ile miały fajnych sznureczków, troczków i gumeczek, zapięć, guziczków… Podobają mi się o wiele bardziej, niż krakowskie, patrząc na zdjęcia. Elfickie też przyzwoite.

Pomysł z wyświetleniem komiksowego filmiku o przygotowaniach wiekopomnego dzieła przez rzemieślników jest GENIALNY Very Happy

Przeskok z teatru do "kina" wcale nie jest denerwujący, bardzo fajnie podkreśla kontrast między baśniowym światem elfów i Ateńczyków, a tym bardziej normalnym i rzeczywistym. Konwencja, dowcipasy (mam głównie na myśli szalejących aktorów, ale dodam, że zawsze zaczynam chichotać jak durna przy "przebija się z miłości najwaleczniejszej na świecie!" Razz

) i pomysły w rodzaju wizualizowania ściany są przednie. Dodatkowe atrakcje w rodzaju Żabki z rozpuszczonymi włosami (słodko, zwłaszcza z laptopem), Saszy ściągającego majtki z twarzy czy Kocura w berecie też niczego sobie xD Poza tym przeuciesznie się kłaniają i radują z sukcesu, w czym moim zdaniem przoduje Mazi z chytrą miną ściągający perukę i kiwający placem Razz

Bardzo mi się podobało!
Jak zresztą wszystko.

Dlatego też daruję sobie wypisywanie nazwisk aktorów i dlaczego byli fajni. Przyłączę się tylko do obrony Radosława Elisa: od "O, Heleno!" zdecydowanie dorównuje Kocurowi, a wcześniej ciężko byłoby mu poszaleć, bo Demetriusz jest jednak trochę nieprzyjemny. W pierwszych scenach mógłby się bardziej wyróżniać, ale poza tym jest naprawdę w porządku. Pewnie gdyby nie to, że ma tak genialnych partnerów, że go trochę przyćmiewają, to byłby chwalony równo Wink

Elis fajnym jest!

Cały Sen fajnym jest. Fajnym No, piękniejszego komplementu wymyślić nie potrafię, jak wiadomo.

Kuncyfuna

...Margorzaton każe mi się z nią kłócić, no więc się kłócę Smile

Draco Maleficium

To może ja wtrącę swoje trzy grosze: z tego, co mi wiadomo, interpretacja, że Tezeusz wziął Hipolitę siłą (jeśli nie powiedzieć: gwałtem) jest dość powszechnie stosowana wśród dramaturgów wystawiających tę sztukę, czy wręcz krytyków literackich Shakespeare'a. Żeby nie wdawać się tak obszernie w całą argumentację, przytoczę fragment, który mógłby ją poprzeć: w końcu Tezeusz sam mówi, że pojął ją "mieczem i podstępem." Podążając tym torem, w wersji poznańskiej i tak ukazano to dość łagodnie, zwłaszcza, jeśli wziąć pod uwagę scenę z "Przedziwne rzeczy" - bo to pozwala właśnie na łagodniejsze spojrzenie na sposób uwiedzenia i na motywy Tezeusza. Sposób gry Krzyśka Żabki też sugeruje bardziej ludzką twarz herosa, który owszem, gwałtem ją wziął, ale żałuje tego bardzo i chce przeznaczyć wszystkie swoje siły na to, żeby udowodnić Hipolicie, że ją kocha - i żeby uczynić ją szczęśliwą, pomimo wyrządzonej jej krzywdy.

Kuncyfuna

Faktycznie, Tezeusz w wykonaniu Krzyśka (jak już pisałam) nie przypomina zbytnio brutala nieprzejmującego się nikim i niczym, zarówno jeśli chodzi o Hermię, jak i Hipolitę. Widać było po nim, że w jakiś sposób przejmuje się Hipolitą i nie jest mu ona obojętna, oraz że nie zależy mu na tym, żeby ją skrzywdzić. Zresztą nawet w scenie otwierającej spektakl widać, że Krzysiek idzie w stronę Ani z dość spokojną miną, bez ironicznych uśmiechów, jakiejś zawziętości czy innych przejawów brutalności. Zdecydowanie nie przypomina to zachowania osoby, która chciałaby skrzywdzić kogoś innego i czerpała z tego radość.

Właściwie ja skupiałam się bardziej na Hipolicie, niż na Tezeuszu i cieszę się, że to napisałaś Dracze, bo ładnie dopełniło mi to moje wyobrażenie o ich relacji ...tyle, że sama nie do końca zdołałam na to wpaść i ująć tak ładnie jak Ty Smile

Tak, że w tej chwili wszystko ładnie mi się dopełniło i zamknęło w pewną całość i o. Dzięki Smile

margo

Kuncyfuna

1. Tekst w spektaklu jest bardzo wierny przekładowi Gałczyńskiego - niemal identyczny. Tzn, JEST identyczny. Jedyne różnice, to skrócenie niektórych tekstów, czy lekkie przestawienie słów w celu ładniejszego podpasowania pod muzykę. Jednak jakieś 85% (w tym i ten fragment) jest dokładnie taki, jak w książce przełożonej przez Gałczyńskiego.

2. Co do Egeusza, to faktycznie zawahanie ja zauważyłam chyba tylko w momencie, kiedy Tezeusz sugeruje możliwość śmierci (co nie zmienia faktu, że ono wystąpiło). No ale faktycznie, mogłaś tego nie wyłapać, bo ja też wyłapałam dopiero za którymś razem. ...wyłapiesz na następnym Śnie, no nie...? Razz

Draco Maleficium

Tłumaczenia pod ręką nie mam (gdzieś mi zginął mój egzemplarz "Snu" po polsku Sad

), ale za to mam oryginał, więc żeby nie było wątpliwości, zacytuję samego Mistrza:

"Upon that day either prepare to die
For disobedience to your father's will
Or else to wed Demetrius, as he would;
Or on Diana's altar to protest
For aye austerity and single life"

Jest to fragment już po obszernym wyłuszczeniu kar, a wcześniej mowa jest najpierw o tym, że wybór jest między śmiercią a zakonem, a potem Tezeusz roztacza przed Hermią ponurą wizję pustego, zakonnego życia (phi, ciekawe, co na to św. Klara...!). Moim zdaniem akurat sama kolejność wymieniania tych kar w tekście ma niewielkie znaczenie. Wszystkie trzy możliwości są postawione jasno, i to już od mimiki aktorów i tego, jak akurat spodoba im się rozegrać daną kwestię, zależy, w którą stronę idzie interpretacja. Ja odniosłam wrażenie bliższe Kunc: że Tezeusz jako władca nie ma właściwie wyboru, i jeśli sam nie chce łamać praw państwa, którym rządzi, musi bezwzględnie wymagać przestrzegania ich od swoich poddanych, nawet, jeżeli jemu samemu to nie w smak. A że sprawa napatoczyła mu się na głowę akurat w chwili, kiedy zależało mu na zrobieniu dobrego wrażenia na Hipolicie (którą, w tej wersji, dalej przy tym obstaję, porwał i wziął za żonę wbrew jej woli, bo ją kochał tak bardzo, że najwyraźniej nie mógł inaczej - teraz za to będzie wychodził ze skóry, żeby jej to wynagrodzić i przekonać ją do siebie z tego samego powodu: bo ją kocha), tym bardziej niechętnie się nią zajmuje, bo wychodzi na wrednego samca tłamszącego kobiety - którym w pewnym stopniu jest, nie ukrywajmy, ale też i zdaje sobie z tego sprawę i nie jest mu z tym dobrze. Ale takie były wtedy czasy, cóż poradzić...

Co do Lizandra i jego konfliktu z Ullizandrem, cóż - same właśnie wskazałyście pewną niekonsekwencję, która wcale nie wynika z tego, jak tę postać napisał Shakespeare, i jego mi się tu proszę nie czepiać, bo kwestię Lizandra o ucieczce z miasta można było zagrać na milion sposobów, niekoniecznie z lubieżnymi uśmiechami i błyskiem w oku w pakiecie :-] Ba, nawet prośby Lizandra o położenie się obok Hermii można było zagrać łagodniej (wiem, bo sama brałam udział w takiej produkcji Snu Razz

), czy nawet bardziej humorystycznie, jak to pewnie było w zamyśle autora, bo nie zapominajmy, że "Sen" miał być w założeniu komedią. To już akurat zależało od aktora i reżysera, jak zdecydowali się poprowadzić tę postać i zgadzam się, że widzimy tu pewną sprzeczność. Ja tłumaczę ją sobie tak, że po prostu Lizander czuły może i jest, kocha, jak najbardziej, ale jest mężczyzną, w dodatku w antycznej Grecji, i swoje prawa doskonale zna, i skoro już-już tak blisko i tak jest ślub, to czemu nie wykorzystać sytuacji, jak luba tuż obok, a jego trawi nienasycony głód. Nie możemy patrzeć na to tylko z punktu widzenia naszych własnych rojeń o romantycznych i czułych mężczyznach, w końcu to facet pisał tę sztukę Wink